تا چند دقیقه دیگه کلاس شروع میشه... با توجه به اینکه اصلاً حالشو ندارم ولی نشستم سر کلاس... به این میگن یه شاگرد منضبط...  وای... استاد اومد... بای

امروز چه روز خوب و دل انگیزی بود. من یه ذره دیر رسیدم سر کار. ولی اصلاً فکر نمی کردم که امروز اینطوری شروع بشه. درست بر عکس اونی که فکر می کردم، بسیار شیرین و دوست داشتنی شروع شد. فکر می کنین همینطور ادامه پیدا کنه؟ .... کاش اینطور باشه کاش هر روز این اتفاق تکرار می شد. کاش این اتفاق شروع می شد و هیچوقت تموم نمی شد.

در هر صورت، شانس گاهی هم به آدمهای بدشانس رو می کنه.

این واسه شما

راستی آلرژی چقدر بده... آدمو عاجز می کنه، مگه نه؟

از خانه بیرون می روم، امّا کجا؟، امشب...
شاید تو می خواهی مرا، در کوچه ها، امشب...

امشب دلم گرفته... مثل شبهای قبل... نمی دونم چیکار کنم...

امروز هم گذشت، به سبکبالی پرستوی سرنوشت، در آسمان غم انگیز یک غروب پائیزی...

و من می روم به استقبال فردایی که شاید هرگز طلوعی نداشته باشد... و در سکوت همیشگی زندگی ام، تکرار کنم واژه ای را که تو حتّی به شوخی از گفتنش ابا داشتی... و آن واژه، لفظ "باختم" بود... و آن را تنها در پائیزی غمگین شنیدم... آنگاه که سکوتی مرگبار، به مدت دو هفته، به درازای دو قرن، مرا به پیشواز می آمد... و روزی که سکوت "دو هفته ای" شیرین بشکند، غوغایی برخواهد خواست که تا به روز قیامت ادامه خواهد داشت...

"دو هفته ای" به لطافت گلبرگ به شبنم نشستهء غنچهء یاس...

تا ساعت 20:20 خوابیدم. بابا عجب خوابی بودا... حالا هم نیم ساعته ولو شدم رو زمین... اصلاً حسشو ندارم پا شم. خیلی خسته ام. عجیبه. با توجه به اینکه کلی خوابیدم، حالا باید حالم بهتر باشه. ولی انگار اینطوری نیست. حتی دستم طرف جزوهء Windows دراز نمیشه که یه نگاهی بهش بندازم. نمیدونم فردا سر کلاس چکار باید بکنم. خودم می دونم تنبل ترین شاگرد کلاس شدم. این کلاسها هم شده واسه ما ... وای اصلاً ولش کن. حوصله شو ندارم اصلاً بهش فکر کنم. حالا تا فردا ساعت 4:00 عصر خدا بزرگه. یه وقت دیدی یکی اومد دنبالمون... باهاش رفتیم. واسه همیشه هم از شر این کلاسها راحت میشیم.

امروز زودتر اومدم خونه. دیگه تحملشو نداشتم. احتیاج به استراحت داشتم. سر راه یه ذره چیز میز خریدم و وقتی رسیدم خونه، فقط وقت کردم اونارو بندازم تو یخچال. بعدش گرفتم خوابیدم. چه خواب آرامش بخشی بود.

---

اما درست لحظه ای که بیدار شدم، اندوهی سخت تمام وجودم را فراگرفت. نمی دانم وقتی چشمهایم را باز کردم به دنبال چه می گشتم. فقط می دانم که چشمهایم بی اختیار چهار کنج کلبهء کوچکم را وارسی می کرد. گویی به دنبال گمشده ای می گشت. انگار انتظار داشت کسی را پیدا کند. انگار به دنبال نگاه آشنایی می گشت. اما هر چه گشت چیزی نیافت. در آخر که از گشتن خسته شد، نا امیدانه به زمین خیره گشت. آنگاه چشمهایم را بستم و در رویاهایم به دنبال چیزی گشتم که هرگز در واقعیت نداشتم. آری، من به سرزمین خوشبختی خود گام نهاده بودم. سرزمین رویاهای من، سرزمین خوشبختی من است.

اصلاً دست و دلم به کار نمی ره. الاَن مدتیه اینطوری شدم، ولی نمی دونم چرا. از خودم خسته شدم. حالا تازه باید یه Windows هم نصب کنم. ببینم کسی هست بیاد کمک؟

اصلاً حوصله شو ندارم. دلم می خواد یه مدت برم مرخصی. مثلاً چند ماه. شاید حالم بهتر بشه. نمی دونم. دلم می خواد برم یه جایی که هیچکس نباشه. هیچ خونه ای نباشه. تو یه صحرا... قول میدم بهم وحی نشه و به پیامبری مبعوث نشم... برم اونجا دراز بکشم. به آسمون نگاه کنم و با خدا حرف بزنم. با کسی که منو من کرد و حالا من از اینکه منم، راضی نیستم. دلم می خواد اونجا بخوابم... برای همیشه...

در چهارشنبه ای که عقربه های ساعت عدد 13 را نشان می داد و فاصلهء قلبهایمان به حداقل رسید، دانه های مروارید از چشمه های همیشه جوشان سرازیر شدند... شاید تو در آن لحظه در حال خندیدن بودی... شاید در حال شوخی کردن... شاید در حال گفتگو با کسانی که مرا شکنجه می دهند... شاید متفکرانه به نامه هایت نگاه می کردی و یا با دوستانت به گپ زدن مشغول بودی...

اما در هر حال، در هر حالی که بودی، من بیاد تو بودم... مانند وقتی که پیش من هستی... مانند وقتی که پیش من بودی... مانند آغاز صبح در سکوت سلام... مانند صبح، در سکوت کاوش نامه ها و گپ های دوستانه... مانند ظهر روزهایی که برایم غذا می کشیدی... مانند عصرهایی که میوه می خوردی... مانند ساعت غم انگیز پنج عصر که نجوای خداحافظی بگوش میرسد... مانند شب در سکوت بی تو بودن... مانند نیمه های شب در حسرت شنیدن صدای نفسهای تو... مانند همیشه... مانند همیشه...

میدونین فرق آسمون با چشم من چیه؟...

آسمون...

می باره و پس از مدتی بند میاد...

ولی چشم من...

می باره و می باره و می باره...

-------------------

و من امروز...
در این چهارشنبهء خاکستری...
ساکت تر از هر روز دیگر...
لحظه ها را به انتظار نشسته ام که مرا به فردا پیوند دهند...
تا یکبار دیگر طراوت نسیم فردوس را تجربه کنم...