این شعر رو دوست دارم:

آه از آن شب...

===

پدر، آن شب اگر خوش خلوتی پیدا نمی کردی...
تو هم مادر، اگر آن شوخ چشمیها نمی کردی...

تو هم ای آتش شهوت...
شررهایی چنان برپا نمی کردی...

کنون من خود نبودم اندر این میدان...
در این میدان جنگ دیو با انسان...

که هر دم بر تنم تیغی فرود آید...
شتابان، پر شرر، براق تر، اینسان...

نمی بودم کنون در خون خود غلطان...
نمی بودم چنین درمانده و، دروا و، سرگردان...

نمی جستم به هر وادی پناهی...
یا به هر آنی نمی کردم گناهی...

ای خدای من...

چرا من اینچنین زار و زبون گشتم...
چرا درمانده و، نالان و، دون گشتم...

چه خوش باشد که الطاف تو ریزد بر سرم، چون قطرهء باران...
چو باران دل انگیز بهاران...
که طراوت می دهد بر شاخ و بر بستان...
و می بخشد طراوت، جنگل و دشت و دمن ها را...
شقایق ها و، یاس و، یاسمن ها را...

الهی...

کاش الطاف تو ریزد بر سرم چون قطرهء باران...
شوم مغروق آن، چون کس به دریای خروشان و...
شوم غرقه که تا زنده شوم این بار یک انسان...

و اینک بازتاب صحبتم با توست ای جان ِ پدر...
ای جان به قربانت پدر...

ای کاش آن شب جای آن، یک سورهء الحمد می خواندی...
و یا یک چند رکعت از نماز شب همی خواندی...
و یا یک آیهء قرآن به مادر یاد می دادی...
و یا ذکری ز بهر حق، به لبها می خراماندی...

و آنگه...

یا چنان برنامه را برپا نمی کردی...
و یا فی الحال قلب من منوّر بود با نور منیر خالق یکتا...
که نورش در همه ذرّات عالم، خود بود پیدا...
مگر در قلب تار تارتر از تاری صدها شب یلدائی من...

آه... افسوسا... دریغا... روح تنها و، پریشان خاطر من...

کاش روزی... من و تو... دست تو در دست من و... من دست در دست تو داده...
زین هیاهوها رها گردیم و... راه وادی هجر و جدائی پیش گیریم و...
رویم آنجا که هرگز کس نیابد ردپائی یا نشانی از من و... از ما...

به نظر من، اون کسی که خودشو گم کرده و نمی دونه که خودشو گم کرده، خیلی خوشبخت تر از کسی هست که می دونه خودشو گم کرده...

کاش منم نمی فهمیدم که خودمو گم کردم...

نمی دونم چرا چشم راستم درد می کنه...

آخه پس آدم ابله به کی میگن؟... هان؟... یکی نیست بگه آخه دیوونه... نونت نبود... آبت نبود... آخه ... ای خداااااااا...

ول کنید بابا... هر چقدر هم بگید انگار که واسه خر، یس خونده باشین...

من حالا خونه ام... ای همهء کسانی که واسه من غصه می خورید، می تونید بازم به این کار ادامه بدید... ولی اشک نریزید... اشکهاتونو نگهدارید... الکی اونارو هدر نکنین... هنوز مونده... بهشون احتیاج پیدا می کنین...

===

او همیشه دلش می خواست...
به شادی که رسید...
آن را با همه قسمت کند...

و هرگز نمی دانست...
دیگران که به شادی رسیدند...
همه اش را تنها برای خود می خواهند...

اینها را که می نوشتم...
او غمگین ترین فردی بود...
که در آینه چیزی می نوشت...

آه ای ابر بهاری گریه کن
روح تب دار مرا پاشویه کن

این گران باری که منزل می برم
هم تو می دانی چه مشکل می برم

هستی ام در پای آن سر مست رفت
آه ای یاران دلم از دست رفت

عاشق شبهای تنهایی منم
انتهای هرچه رسوایی منم

بارها با لاله صحبت کرده ام
بارها با ماه خلوت کرده ام

فکر من از آسمان آبی تر است
روح من با عشق عنابی تر است

من سر هر کوچه یاهو می زنم
پیش پای عشق زانو می زنم

با جدایی خو گرفتن مشکل است
از شقایق رو گرفتن مشکل است

او شبی آمد مرا دیوانه کرد
او مرا یک باغ بی پروانه کرد

شوخ چشم است و، دلم در چنگ اوست
هرچه هست، از چشم پر نیرنگ اوست

او که خویشاوند نزدیک گل است
شرح احساسات سبز بلبل است

آمد از دردش پرم کرد و گذشت
در وفا سیلی خورم کرد و گذشت

مثل شمع بزم، آبم کرد و رفت
عشوه ای کرد و، خرابم کرد و رفت

این هم از یک عمر مستی کردنم
سالها، شبنم پرستی کردنم

آی دل ! ، زخم جدایی را بخور
چوب عمری با وفایی را بخور

آی دل ! ، دیدی که ماتت کرد و رفت؟
خنده ای بر خاطراتت کرد و رفت؟

من که گفتم این بهار افسردنی است
من که گفتم این پرستو مردنی است

وه ! ، عجب کاری بدستم داد دل
هم شکست و ، هم شکستم داد دل

چی بهش میگن؟ آنتراک؟ break؟ تنفس؟ خلاصه الاَن همونه... آخی... چه خوبه... همونجاست... مثل همیشه... همیشه یه جایی همون جاهاست... کاش این جاها بود...

نمی دونم. خسته ام... باید یه کاری بکنم... ولی چکار؟...